Opvliegende Turken, Calvinistische Nederlander 06-05-2024

48 uur geleden kwam ik in Istanbul aan. Dit keer om te bemiddelen tussen een Turkse en een Nederlandse vennootschap. Een  paar jaar geleden hadden deze partijen een joint venture vennootschap opgericht. Na een tijd bleek dat dit geen goed huwelijk was, omdat partijen zich, naar later bleek, onvoldoende bewust waren geweest van hun culturele verschillen. Als je het hebt over culturele deugden dan staat de gastvrijheid waarschijnlijk op nummer 1 in Turkije. De Nederlandse partner is altijd welkom, ook op momenten dat het niet uitkomt. Hij zal alles er aan doen om zijn Nederlandse gast naar de zin te maken, haalt hem op van het vliegveld op, neemt hem mee naar het beste restaurant, laat de mooiste plaatsen van de stad zien en betaalt altijd alle rekeningen. In Nederland daarentegen zijn wij calvinistisch met onze tijd (en onze portemonnees). Als het niet uitkomt, dan zijn wij daar gewoon heel eerlijk in.

In een overgeorganiseerde samenleving kan het soms ook niet anders.  Dat een 'neen' niet altijd 'neen' betekent, is voor ons Nederlanders ook moeilijk te begrijpen. De Turken onder elkaar kunnen dat, met hun soms opvliegende karakter, beter plaatsen. Niet de meningsverschillen over het beleid, maar juist deze ogenschijnlijk kleine verschillen in de dagelijkse omgangsvormen bleken van (groot) invloed te zijn geweest voor het knappen van het elastiekje. Zo zie je maar dat de culturele factoren nooit mag onderschatten, vooral niet in een joint venture huwelijk.